19 Janar, 1450: Era e Dimrit dhe Era e Luftës

Era e ftohtë e janarit futet nëpër çarje të kalasë së Krujës, duke u përpjekur të depërtojë në ngrohtësinë e zjarrit që digjet në oxhakun tim. Zëri i tij fërshëllitës, i ngjashëm me pëshpëritjet e armiqve që fshehin nëpër male, më mban zgjuar gjatë natës. Një ditë tjetër ka kaluar, një ditë tjetër e kësaj lufte të gjatë dhe të lodhshme kundër Perandorisë Osmane. Gjaku i shqiptarëve të rënë ende i freskët në kujtesën time, dhimbja e humbjeve si një peshë e rëndë mbi shpatullat e mia.

Sot kam kaluar pjesën më të madhe të ditës duke shqyrtuar raporte nga komandantët e mi nëpër viset e Shqipërisë. Situata është e tensionuar, por ende jo e pashpresë. Ushtria osmane, me gjithë fuqinë e saj të madhe, është e lodhur nga betejat e shumta. Sulmet e tyre të vazhdueshme kanë filluar të dobësohen, shpesh më shumë për shkak të logjistikës së tyre se sa për forcën e luftëtarëve të tyre. Ata, po ashtu, po përballen me probleme të brendshme, intriga dhe beteja të fshehta brenda oborrit të Sulltanit. Kjo na jep një shans të caktuar, një shans që duhet ta shfrytëzojmë me kujdes dhe me strategji të zgjuara.

Në takimin e sotëm me këshilltarët e mi, diskutuam për rëndësinë e forcimit të lidhjeve me aleatët tanë në Evropë. Papa, Venediku, dhe disa princa italiane vazhdojnë të na ofrojnë ndihmë, por ajo është e kufizuar. Ne kemi nevojë për më shumë se sa premtime; ne kemi nevojë për armë, për ushtarë, për ndihmë materiale. Dhe kjo është sfida më e madhe që kemi përpara. Çdo ditë që kalon është një betejë me kohën, një garë me vdekjen.

Më vonë në mbrëmje, ndërsa shikoja flakët që kërcejnë në oxhak, mendimet e mia shkuan te familja ime. I imagjinoj vajzat e mia, të vogla dhe të bukura, duke luajtur në oborrin e kështjellës. Mund të dëgjoj zërat e tyre, të mbushur me gëzimin e fëmijërisë. Shpirti im ndihet i thyer kur mendoj se mund të humbasin babain e tyre në këtë luftë të pafund. Është një peshë e rëndë, një barrë që e mbaj fshehur brenda zemrës sime. Por unë nuk mund t’u lejoj atyre ose asnjë shqiptari tjetër të bjerë në duart e armiqve.

Por përkundër të gjitha vështirësive, shpresa ende jeton në zemrën time. Unë besoj në forcën e shqiptarëve, në kurajon e tyre, në vendosmërinë e tyre për të mbrojtur tokën e tyre. Ne kemi luftuar kundër një armik të fuqishëm për shumë vite, dhe kemi rezistuar. Ne kemi treguar botës se shpirti i një kombi të vogël, por të vendosur, nuk mund të thyhet. Ne do të vazhdojmë të luftojmë, pavarësisht çmimit. Ne do të vazhdojmë të besojmë në fitorën tonë. Kjo është betimi ynë, kjo është trashëgimia jonë, kjo është detyra jonë ndaj atdheut tonë.

Sot, ndërsa shikoja nga dritarja e kështjellës, pamja e malit të mbuluar me dëborë më dha një ndjenjë të paqes së çuditshme. Një lloj paqeje që del nga thellësia e shpirtit, një lloj qetësie që del nga vetëdija e detyrës. Unë jam një luftëtar, një komandant, një princ. Por mbi të gjitha, unë jam një shqiptar. Dhe si shqiptar, unë do të jap gjithçka që kam për të mbrojtur vendin tim dhe popullin tim.

Njëherë e një kohë, kur Lufta e Parë e Krujës ishte ende një kujtim i freskët, e kisha imagjinuar se paqja do të vinte shpejt. Tani kuptoj se ky është një ëndërr e largët. Kjo luftë do të zgjasë, dhe do të ketë më shumë beteja të vështira përpara. Por ne do t'i përballojmë ato me forcë dhe guxim. Sepse ne nuk luftojmë vetëm për jetën tonë, por edhe për lirinë e të gjitha gjeneratave të ardhshme shqiptare.

Natën, do të ulem pranë zjarrit, duke shkruar këtë ditare, duke shpresuar se një ditë fëmijët e mi do ta lexojnë atë dhe do të kuptojnë sakrificat që bëmë për të arritur lirinë. Do t’u them atyre se pavarësisht vështirësive, shpirti ynë nuk u thye. Dhe do t’u kujtoj atyre se liria nuk është një dhuratë, por një e drejtë që duhet mbrojtur me çdo kusht. Kjo është trashëgimia e Skënderbeut, kjo është trashëgimia e Shqipërisë.